Natchnienie, które dało życie ...

To co za chwilę mam zamiar wam zaprezentować jest czymś z głębi mojej duszy. To ukazuje moje uczucia i moją sytuacje. Mam nadzieję, że jakoś zrozumiecie to, co wam przedstawię.

Czasem myślę nad tym, czy umiem wykorzystać to, co dostaję. Dostałam od życia już tak wiele, a za każdym razem nie wiem co mam z tym zrobić. Boję się, że to stracę i właśnie dlatego nic mi nie zostaje. Jedynie pustka. Pustka, którą cały czas pragnę zapełnić. Lecz w tej pustce nadal tkwi rana. Z każdym dniem staje się coraz większa i większa. Pewnego dnia jest już tak wielka, że ... nie potrafię już dalej iść z tą raną, z tą pustką we mnie. Mam zamiar to zmienić. Muszę tą ranę oczyścić i przypomnieć sobie jak ona powstała, bym potrafiła ją uleczyć. Wiem, że potrafię to zrobić i wiem, że będzie to bardzo bolesna i trudna droga, ale to jedyne wyjście, abym znów poczuła radość. Abym potrafiła znaleźć mnie prawdziwą. Nie tą, która wciąż się kryje, aby ją nie zauważyli, lecz tą, która zawsze znalazła towarzystwo, która się śmiała i zawsze druga osoba jej tym samym odpowiadała, która czuła się swobodnie i radośnie. Ta rana zrobiła ze mnie kogoś, kto co chwilę próbował wracać do wspomnień, które były radosne, ale mimo to dawały jedynie ból i rana się powiększała. Teraz mam czas, by wszystko zmienić i pokazać innym, że prawdziwa ja powraca i niech nigdy nie wróci ta straszna rana...